۳:۲۴ | 
ارسال شده توسط
سجاد شادکانی
حدیث (1) امام على عليه السلام :
إنَّ العَبدَ إذا اَرادَ اَن يَقرَأَ أَو يَعمَلَ عَمَلاً فَيَقُولُ: بِسمِ اللّه الرَّحمنِ الرَّحيمِ فَإنَّهُ يُبارَكُ لَهُ فيهِ؛
هرگاه بنده اى بخواهد چيزى بخواند و يا كارى انجام دهد و بسم اللّه الرحمن الرحيم بگويد در كارش بركت داده مى شود.
بحارالأنوار، ج92، ص242، ح48
حدیث (2) امام صادق عليه السلام :
اَلمُفَوِّضُ أَمرَهُ إلَى اللّه فى راحَةِ الأَبَدِ وَالعَيشِ الدّائِمِ الرَّغَدِ وَالمُفَوِّضُ حَقّا هُوَ العالى عَن كُلِّ هَمِّهِ دُونَ اللّه تَعالى؛
كسى كه كارهاى خود را به خدا بسپارد همواره از آسايش و خير و بركت در زندگى برخوردار است و واگذارنده حقيقى كارها به خدا، كسى است كه تمام همّتش تنها بسوى خدا باشد.
مصباح الشريعة، ج1، ص175، ح83
حدیث (3) امام على عليه السلام :
مَن أَصلَحَ فيما بَينَهُ وَبَينَ اللّه أَصلَحَ اللّه فيما بَينَهُ وَبَينَ النّاسِ؛
هر كس رابطه اش را با خدا اصلاح كند، خداوند رابطه او را با مردم اصلاح خواهد نمود.
بحارالأنوار، ج71، ص366، ح12
حدیث (4) رسول اكرم صلى الله عليه و آله :
إنَّ اللّه لايَنظُرُ إلى صُوَرِكُم وَلا إلى أَموالِكُم وَإنَّما يَنظُرُ إلى قُلُوبِكُم وَأَعمالِكُم؛
خداوند به شكل شما و اموال شما نگاه نمى كند بلكه به دلها و اعمال شما توجه مى نمايد.
امالى طوسى، ج1، ص536، ح1162
حدیث (5) امام على عليه السلام :
طُوبى لِمَن أَخلَصَ لِلّهِ عَمَلَهُ وَعِلمَهُ وَحُبَّهُ وَبُغضَهُ وَأَخذَهُ وَتَركَهُ وَكَلامَهُ وَصَمتَهُ وَفِعلَهُ وَقَولَهُ؛
خوشا به سعادت كسیكه عمل، علم، دوستى، دشمنى، گرفتن، رها كردن، سخن،سكوت ،كردار و گفتارش را براى خدا خالص گرداند.
تحف العقول، ص 100
حدیث (6) امام على عليه السلام :
مَن تَرَكَ لِلّهِ سُبحانَهُ شَيئا عَوَّضَهُ اللّه خَيرا مِمّا تَرَكَ؛
هر كس به خاطر خداى سبحان از چيزى بگذرد، خداوند بهتر از آن را به او عوض خواهد داد.
غررالحكم، ج5، ص395، ح8909
حدیث (7) رسول اكرم صلى الله عليه و آله :
اَللّهُمَّ ارزُقنى حُبَّكَ وَحُبَّ مَن يُحِبُّكَ وَحُبَّ ما يُقَرِّبُنى إلى حُبِّكَ وَاجعَل حُبَّكَ أَحَبَّ إلَىَّ مِنَ الماءِ البارِدِ؛
خدايا روزى كن مرا محبّت خودت و محبّت دوستدارانت را و محبّت آنچه مرا به تو نزديك مى كند و محبّت خودت را نزد من از آب خنك محبوب تر گردان.
محجة البيضاء، ج8، ص5
حدیث (8) رسول اكرم صلى الله عليه و آله :
لَيسَ مِن عَبدٍ يَظُنُّ بِاللّه خَيرا إلاّ كانَ عِندَ ظَنِّهِ بِهِ؛
بنده اى نيست كه به خداوند خوش گمان باشد مگر آن كه خداوند نيز طبق همان گمان با او رفتار كند.
بحارالأنوار، ج70، ص384، ح42
حدیث (9) رسول اكرم صلى الله عليه و آله :
مَن أخلَصَ لِلّهِ أربَعينَ صَباحا ظَهَرَت يَنابيعُ الحِكمَةِ مِن قَلبِهِ عَلى لِسانِهِ؛
هر كس چهل روز خود را براى خدا خالص كند چشمه هاى حكمت از قلب وى بر زبانش جارى مى شود.
نهج الفصاحه، ح 2836
حدیث (10) امام صادق عليه السلام :
مَنِ استَخارَ اللّه راضِيا بِما صَنَعَ اللّه لَهُ خارَ اللّه لَهُ حَتما؛
هر كس از خدا خير بخواهد و به آنچه خدا خواسته راضى باشد، خداوند حتما براى او خير خواهد خواست.
كافى، ج8، ص241، ح330
حدیث (11) حضرت زهرا سلام الله علیها:
نَحنُ وَسیلَتُهِ فِی خَلقِه وَ نَحنُ خاصَّتُه وَ مَحَلُّ قُدسِه وَ نَحنُ حُجَّتُه فی غَیبِه وَ نَحنُ وَرَثَهُ أنبیائِه؛
ما اهل بیت رسول خدا(ص) وسیله ارتباط خدا با مخلوقاتیم ما برگزیدگان خداییم و جایگاه پاکی ها، ما دلیل های روشن خداییم و وارث پیامران الهی
شرح نهج البلاغه لابن ابی الحدید، ج16، ص211
حدیث (12) پیامبر اکرم (ص):
لا تَخَفْ فِي اللَّهِ لَومَةَ لائمٍ.
در راه خدا از ملامت و نكوهش ملامتگران نترس.
معانى الأخبار، ص 335
برچسب‌ها:
رابطه با خدا
1 نظرات:
گناهان کبیره در کلام امام صادق علیه السلام
«عمرو بن عبید» یکى از علماى اسلام، به حضور امام صادق علیه السلام آمد، سلام کرد و سپس این آیه را خواند:
"الذینّ یجتنبون کبائر الاثم و الفواحش (1) ؛ نیکوکاران کسانى هستند که از گناهان بزرگ، و زشتى پرهیز مى‌کنند."
سپس سکوت کرد و دنبال آیه را نخواند؛ امام صادق علیه السلام به او فرمودند: «چرا سکوت کردى؟!» او گفت: «دوست دارم، گناهان کبیره را در کتاب خداوند بدانم.»
آنگاه امام صادق علیه السلام گناهان کبیره‌اى را که در قرآن آمده بیان نمودند:
1- بزرگترین گناهان کبیره، شرک به خداست؛ قرآن مى‌فرماید:
کسی که براى خدا، شریک قرار دهد، خداوند بهشت را بر او حرام مى‌کند.(2)
2- ناامیدى از رحمت خدا؛
هیچ کس جز کافران از رحمت خدا، نومید نگردد.(3)
3- ایمنى از مکر (عذاب و مهلت) خدا؛
از مکر خدا ایمن نشود، مگر مردم زیانکار.(4)
4- عقوق (و آزار) والدین؛ چنان که قرآن از زبان عیسى علیه السلام مى‌فرماید:
خدا دستور داده که به مادرم نیکى کنم و مرا زورگوى تیره‌بخت قرار نداده است.(5)
5- کشتن انسانِ بى گناه؛
و هر کس فرد با ایمانى را از روى عمد، به قتل برساند مجازات او، دوزخ است که جاودانه در آن مى‌ماند، و خداوند بر او غضب مى‌کند و از رحمتش دور مى‌سازد و عذاب عظیمى براى او آماده ساخته است.(6)
6- نسبت نارواى زنا به زن پاکدامن؛
کسانى که زنان پاکدامن و بى خبر (از هرگونه آلودگى) و با ایمان را متهم مى‌سازند، در دنیا و آخرت، از رحمت الهى بدورند، و عذاب بزرگى در انتظارشان است.(7)
7- خوردن مال یتیم؛
همانا کسانى که اموال یتیمان را مى‌خورند، آنها در شکم‌هاى خود، آتش فرو مى‌برند و به زودى در آتش سوزان مى‌سوزند.(8)
8- فرار از جبهه جهاد؛
و هر کس در آن هنگام (جنگ) به آنها پشت کند مگر در صورتى که هدفش، کناره‌گیرى از میدان براى حمله مجدد و یا به قصد پیوستن به گروهى (از مجاهدان) بوده باشد (چنین کسى) گرفتار خشم پروردگار خواهد شد، و جایگاه او جهنم، و چه بد عاقبتى است.(9)
9- ربا خوارى؛
کسانى که ربا مى‌خورند، برنمى‌خیزند مگر مانند کسى که شیطان با تماس خود، او را همچون دیوانه، آشفته حال کرده است.(10)
ارسال یک نظر